توضیحات
معماری هند در دوران اسلامی
مسلمانان در دهه های نخستین سده دوم ه ق/ هشتم م. وارد شبه قاره هند و ایالت سند در دهانه رودخانه سند (که برای همیشه مسلمان باقی ماند) شدند. سلطان محمود غزنوی در فاصله سالهای ۳۸۰ ه ق/۱۰۰۱ م. و ۴۰۴ ه ق / ۱۰۲۶ م. برای استیلای مسلمانان در شمال هند، به چندین لشکرکشی دست یازید؛ اما مراکز عمده غزنویان، و به دنبال آنها غوریان، افغانستان بود و هند بیشتر منبع غارت و ثروت آنها برای ساخت و ساز مجموعه هایشان در افغانستان به حساب می آمد.
اما سنت آشکار معماری اسلامی هند در اواخر سده ششم ه ق/ دوازدهم م پدید آمد و آن زمانی بود که محمد بن سام، سلطان غوری خراسان، شمال هند را متصرف شد و فرمانده او قطب الدین ایبک دهلی را در جلگه غربی رود یَمونا (جُمنا) پایتخت خود کرد.
دهلی پایتخت چندین سلسله شد که بیشتر به سلطنت‌های دهلی معروف‌اند و حکومت آنها تا اواسط سده دهم ه ق / شانزدهم م به درازا کشید و بعدها نیز پایتخت امپراتوران تیموری هند شد. دیری برنیامد که شهر دهلی به مرکز مهم معارف و فرهنگ اسلام تبدیل شد و در هنگام هجوم مغولان در سرزمین‌های غربی، بسیاری از روشنفکران و فرهیختگان در آنجا پناه گرفتند.
