توضیحات
pdf رنسانس- RENAISSANCE
(ایتالیایی: RINASCIMENTO – باززایی )
عموماً، به جنبشی فکری و عقلانی اطلاق می‌شود که در سده چهاردهم از شهرهای شمالی ایتالیا سرچشمه گرفت و در سده شانزدهم به اوج خود رسید. تا قرن پیش، رنسانس را «تولد دوباره هنر و ادبیات تحت تأثیر سرمشق‌های کلاسیک باستان» و یا کشف جهان و انسان تعریف کرده بودند؛ ولی تاریخ‌نویسان سده بیستم نظرهایی تازه در مفهوم و حدود زمانی این جنبش پیش نهاده‌اند.
اصطلاح «تولد دوباره» (ریناشيتا) را نخستین بار وازاری به کار برد (۱۵۵۰)؛ و محتملاً، یاکُب بورکهارت آن را در معنای وسیع‌تری رایج کرد (۱۸۶۰). به‌علاوه، امروزه چنین نظری موردقبول قرارگرفته است که اگرچه ایتالیا خاستگاه رنسانس بود، و در آنجا این دگرگونی فرهنگی و هنری با درخشش بسیار رخ‌نمود؛ سایر نواحی اروپا نیز سهمی مهم در بسط و غنای دستاوردهای آن داشتند.
در تاریخ هنر، معمولاً، دوران رنسانس را به مراحل آغازین (حدود ۱۳۰۰ به حدود ۱۴۲۰)، پیشین (حدود ۱۴۳۰ – حدود ۱۵۰۰)، و پسین یا اوج (حدود ۱۵۰۰ ۔ حدود ۱۵۲۷) بخش می‌کنند.
سست شدن قيود فئودالی، توسعه تجارت بین المللی، انباشت سرمایه در بانک مدیچی ها در فلورانس و در خزانه واتیکان، و نیز کیش شخصیت برخی حاکمان، از عوامل مهم پیدایی و پیشرفت رنسانس بودند. رنسانس اعتقاد جدید به توانایی و شایستگی انسان را آشکار ساخت؛ و در این زمینه از آثار متفکران و هنرمندان دوران باستان بسیار بهره گرفت.
اهمیت روزافزون نظم دنیوی در فرهنگ اروپایی بازتاب نقش حامیان اشراف منشی چون لُرنتسو دِ مدیچی بود. بااین‌حال، هنرپروری دستگاه کلیسا و بلندپروازی پاپ یولیوس دوم و پاپ لئو دهم نیز نه‌فقط سیمای شهر رم، بلکه مسیر تحول هنر اروپایی را عوض کرد. در این رهگذر، هنرمند موقعیت اجتماعی تازه‌ای به دست آورد.
اگر قبلاً هنرمند در ردیف صنعتگر ماهر جای داشت، اکنون او را چون انسانی والا و برخوردار از موهبت نبوغ، می‌ستودند. جامعه رنسانس علاوه بر ستایش الهام هنری، مفهوم انسان «جامع» – چیره‌دست در همه هنرها، مطلع از آثار کلاسیک، و خبره در علم، مهندسی، و حتى فنون نظامی- را به‌عنوان کمال مطلوب خود پذیرفت.
