در این ظرف آبخوری ، هنرمند از نقوش درباریان برای تزئین ظرف بهره گرفته است. نوع پوشش و البسه و آرایش مو در آن زمان را می توان با دقت در جزئیات این ظرف حدس زد. تکنیک استفاده شده برای نقاشی روی این ظرف، نقاشی رولعابی به شیوه مینایی است. در لعاب کاری به شیوه مینایی، ابتدا ظرف سفالی را با لایه نازکی از لعاب مخصوص که از ترکیب پودر شیشه و نوعی سنگ به دست می آید می پوشانند و برای پخت در کوره قرار می دهند.
این لعاب پس از پخت، مانند لایه سفید و شیشه ای روی ظرف را می پوشاند و به زیبایی و استحکام آن می افزاید. در مرحله بعد و پس از سرد شدن لعاب، روی سفالینه را با نوعی رنگ که از اکسیدهای فلزی تهیه شده است، نقاشی می کنند. اکسیدهای فلزی در اصل از ترکیب فلز با اکسیژن به دست می آید، مانند اکسید آهن که همان آهن زنگ زده ست یا اکسید مس که توسط مسگرها از زنگار ظروف مسی کارکرده استخراج می شود.
این اکسیدها در حرارت کوره و بر اثر تغییرات شیمیایی به رنگ های مختلف در می آیند. برای مثال اکسید آهن پس از پخت به رنگ قهوه ای و قرمز، اکسید مس به رنگ سبز و فیروزه ای ، اکسید کبالت به رنگ لاجورد و اکسید منگنز به رنگ مشکی و قهوه ای درمی آید. این رنگدانه های فلزی نیز در مرحله پخت دوباره سفال، با لعاب شفاف زیرین ترکیب شده و جلای فلزگونه و رنگارنگی به ظرف می دهند. آبخوری حاضر با این تکنیک نقاشی شده و اکنون در گالری “فریر ساکلر” واشنگتن در امریکا نگهداری می شود.
